Dzień Świstaka

Kto by pomyślał, że taki miły i puszysty gryzoń będzie obchodził swoje święto.
Dla niewtajemniczonych 2 lutego przypada Dzień Świstaka, nazywany również Dniem Świszcza.
Jest to dzień, który ma zwiastować rychłe zakończenie zimy i przypada w święto kościelne Matki Boskiej Gromnicznej. Tradycja obserwowania pogody sięga początków chrześcijaństwa w Europie, kiedy rozprowadzano między sobą świece, zapalane w dniu Matki Boskiej Gromnicznej.
Wierzono, że od tego dnia oczekuje się nadejścia wiosny wraz z pierwszymi burzami.
Co ciekawe w dawnych czasach podpalano świece w kościołach i umieszczano je w oknach aby chroniły dom od zła a przede wszystkim od wyładowań atmosferycznych. Dzieciom, sporadycznie dorosłych podpalano świętym ogniem końcówki włosów z czterech stron głowy. Wierzono, że rytuał ten zniweluje trwogę przed burzami i uchroni przed wilkami.
Tego dnia – 2 lutego gwiazdą jest nie kto inny jak amerykański świstak o imieniu Phil, mieszkający na stałe w norce, pod korzeniem 😉 w Punxsutawney w stanie Pensylwania. Jeśli świstak opuści swoją kryjówkę i zobaczy swój cień – zima nie odpuści przez 6 tygodni, natomiast jeśli cienia nie będzie – możemy się cieszyć, że wiosna jest już tuż – tuż .
W dawnych wierzeniach nie wypuszczano zwierząt z domów, gospodarstw aby nie zobaczyły światła co miało przynieść choroby zwierzyny na wiosennych wypasach. Jak powiadano na Pomorzu – lepiej zobaczyć wilka w Gromniczną niż słońce.
Amerykanie mają swojego świstaka a my słowika. Według wierzeń jeśli przyleci i zaśpiewa mimo panującej zimy – wiosna nadejdzie szybko. Jeśli nie usłyszymy jego śpiewu – zimna będzie trwała długo.