Dzień rzucania owsem w wieśniaków

26 grudnia w drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia wspominamy świętego Szczepana – męczennika.
W tym dniu obchodzimy jeszcze inne – mniej znane święto – Dzień rzucania owsem w wieśniaków. Każda śmierć, nie tylko męczeńska to narodziny na nowo w innym wymiarze, niebiańskim.
Rzucanie owsem daje wiarę w nowe życie, urodzaj.
Zwyczaj ten najdłużej zachował się w Małopolsce, gdzie na mało żyznej ziemi rolnicy sadzili owies
na mąkę oraz paszę dla zwierzyny.



W święto Szczepana ludzie przychodzili do Kościoła z ziarnem, (im bogatszy wieśniak tym większa ilość zboża), którym obsypywano proboszcza parafii – miało to zapewnić owocne plony.
Zdarzało się również, że nie tylko kilka ziarenek spadło na głowę plebana ale i rozsypywano całe worki. Kawalerowie wsypywali ziarna pannom za ubranie, co miało zwiastować szybkie zamążpójście. Wierzono również, iż wprowadzenie do domostw konia który spożyje słomę przyniesie szczęście
w Nowym Roku.
Bardzo długo utrzymywał się zwyczaj kolędowania – chodzono od domu do domu obrzucając gospodarzy owsem i składając Bożonarodzeniowe życzenia – w zamian obdarowywano smakołykami.
Obecnie w Dzień rzucania owsem w wieśniaków, w Małopolsce przynosi się do Kościoła małe zawiniątka z owsem, które po poświęceniu rozrzuca się na polu lub miesza z ziarnem gotowym do wysiewu.